Een paar weken geleden was ik in het weekend weer bij Max en
Alex. Niet alleen was dat het weekend dat De Ex langskwam (verslag volgt nog),
maar ook dat ik voor het eerst een spelletje wilde gaan spelen.
De timing was niet slecht. Het bezoek was vertrokken en Alex
keek een beetje sip. Het was wel heel duidelijk dat hij het jammer vond dat
zijn moeder weer vertrokken was. Goed moment om als afleiding voor te stellen een
potje UNO te spelen. Max sloeg steil achterover van mijn voorstel (Note to self
– vaker nieuwe dingen voorstellen). Maar beide heren zagen het wel zitten, dus
we begonnen.
UNO was een goede keuze, Alex kende het spel al. We hebben
zes potjes gespeeld en ons suf gelachen, vaak omdat Alex steeds vergat niet in
zijn kaarten te laten kijken (nee hoor, daar hebben we geen misbruik van
gemaakt), of omdat deze of gene weer een hele stapel kaarten toebedeeld kreeg. En
uiteindelijk wonnen we allemaal twee potjes. Tegen de tijd dat we stopten, had
Alex gloeiende wangen van opwinding. De volgende ochtend wilde hij meteen weer!
En ik? Ik heb me geamuseerd. Het was heel gezellig om met de
twee mannen te spelen. Maar wat een enorm verschil met de laatste keer dat ik
UNO speelde..
Samen met een groep vrienden had ik gekookt. Tijdens het
eten hadden we al aardig wat flessen wijn leeggedronken, dus het voorstel van
een van de mannen om UNO te spelen vonden we allemaal ontzettend lollig. Naast
de gewone spelregels hadden we er zelf nog eentje toegevoegd: als er een 3 op
de stapel gegooid werd, moest iedereen zich direct stilhouden totdat de
volgende kaart gespeeld werd. Passende “straf” werd bedacht, maar steeds
veranderd (nee, er werd niet gestript!). Simpel, maar hilarisch. We zaten om
het hardst te kletsen en te lachen, dus het was de kunst om die 3 te spelen als
er minstens 1 iemand niet keek. De eersten die de klos waren, moesten een glas
limoncello drinken. En hoe meer drank er genuttigd werd, hoe vreemder de
opdrachten, met als toppunt de laatste waarbij een van ons gehuld in jaren ‘70
discokleding met een enorme afropruik op “I’m coming out” van Diana Ross heeft
geplaybackt. Daarna was verder spelen niet meer mogelijk vanwege collectieve
buikpijn van het lachen.
Kaarten met man en kind voelt dan opeens heel erg volwassen!
Maar misschien willen deze mannen ook nog wel eens Diana Ross playbacken…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten