De ex-factor

Als je een relatie hebt met een man met een kind, krijg je er ook nog een derde persoon erbij: de ex.

Ik ben nooit vrienden gebleven met exen. De keer dat dat wel geprobeerd werd, was altijd omdat een van ons twee hoopte dat het weer goed zou komen.  En na de laatste rampzalige sex-met-ex werd mij maar weer al te duidelijk waarom ik nooit vrienden bleef met exen.

Mijn ritueel na verbroken relaties heeft zich dus al snel gevormd: Nummer wissen uit de telefoon, blokkeren op facebook en twitter en sms’jes en e-mails wissen (veel vroeger, toen ik nog op school zat en voor het tijdperk van de mobiele telefoon, was dat het verscheuren of verbranden van briefjes en kaarten.
Achteraf gezien was dat eigenlijk veel bevredigender). Vervolgens alle voorwerpen die ik van hem gekregen heb weggooien, weggeven of - als het het echt zo gaaf is dat ik het niet weg kan doen - wegstoppen totdat het lang genoeg geleden is dat het niet meer herinnert aan die ene ex. Volgende stap is het compleet uitwissen van zijn aanwezigheid in mijn huis. Foto's weg, bed afhalen en de wc-bril weer omlaag.  En als ik echt in een zweverige bui ben, met een bosje brandende salie door het huis...

Drastisch? Ja. Effectief? Absoluut.

Max heeft echter een onlosmakelijke band met zijn ex; Alex. Eentje die je niet zomaar weggooit, weggeeft of wegstopt totdat het niet meer herinnert aan die ene ex. Er is gezamenlijke voogdij, dus besluiten moeten samen genomen worden. Voetbalwedstrijden worden door pa en ma bezocht, gesprekken op school vinden samen plaats.

En niet alleen Alex herinnert aan wat ze hebben gehad.

Toen ik Max leerde kennen, waren hij en zijn ex drie jaar uit elkaar. Maar hij heeft nooit het ritueel zoals ik dat heb uitgevoerd. Hij woont in het huis dat ze ooit samen kochten en veel spullen herinneren nog aan haar. Toen ik Max net leerde kennen, hing er een bordje bij de voordeur dat vrolijk de familie Max-Ex aankondigde en hing haar trouwjurk zelfs nog in de kast.

Langzaam maar zeker heb ik al een aantal spullen laten verdwijnen. De lelijkste kaarsenhouders (ze had een voorliefde voor kabouters en dolfijnen) heb ik weggegooid. Kleding die nog in een bergkast lag, is in een grote zak naar haar gebracht (inclusief De Jurk). En het bordje naast de voordeur is een tijdje geleden toen het heel hard waaide "afgevallen" . Natuurlijk weet ik wel dat ik er ook gewoon eens open en eerlijk met Max over kan praten, maar als nieuweling in een relatie met een bijhorende ex, vind ik dat nog wel eens moeilijk.

En ik vind het ook wel moeilijk om ronduit naar hem toe te geven dat ik eigenlijk gewoon jaloers ben. Jaloers op het feit dat hij ook met haar belt en sms’t. Dat hij haar iedere week ziet. In een rationele bui, weet ik heus wel dat ze nooit meer samen gaan komen en dat hij gelukkig met mij is. Maar in een emotionele bui heb ik gewoon een hekel aan kabouters en dolfijnen!