Ik verveel me!

Vorige week schreef ik over de uitdaging om een spelletje met Alex te gaan spelen.

Voordat ik vertel hoe het met de uitdaging staat, zal ik eerst uitleggen waarom ik juist deze opdracht gekozen heb.

Een paar weken geleden was ik in het weekend bij Max en Alex. Het was zondagmorgen en we hingen knus met ontbijt en een kop thee met elkaar op de bank. Tv stond aan, maar was niet bijzonder interessant. – Hier kan ik natuurlijk een flinke discussie starten over de opvoedkundige verantwoordelijkheid van ontbijten voor de tv in plaats van aan tafel, of over het aanzetten van de tv zo vroeg op een dag. Maar dat doe ik niet. Ik zet zelf de tv ook aan als ik ontbijt.. En bovendien ga ik niet over de opvoeding van deze kleine man! –  Weer ontopic; Alex had net zijn ontbijt op en begon ontzettend te hangen. Achterover over de leuning, dan weer languit liggend op de bank of hangend tegen zijn pa. Hij deed alsof hij ging slapen en begon vervolgens te zeuren dat dat niet lukte. Nee tuurlijk niet, hij kwam net uit bed!

Normaal gesproken is dit een punt waar ik afhaak. Ik heb dan geen idee wat er dan loos is en schrijf het af als irritant gedrag. Deze keer echter leek er bij mij een lampje te gaan branden.. Alex zat zich gewoon enorm te vervelen! (ouders zullen nu vast denken “ja duh!”)

En eigenlijk is dat alleen maar logisch. In het huis van zijn pa staat een heleboel speelgoed, maar hij mist er zijn speelkameraadjes. Zijn moeder woont zo’n 20 km verderop. Zijn vriendjes van school dus ook. Hij kan dus niet even lekker naar buiten met z’n vrienden gaan spelen of iemand thuis uitnodigen om met de autootjes te klooien. Nou staat er op diverse opvoedsites dat kinderen van 6 goed in staat moeten zijn om zichzelf te vermaken. Snap ik. Daar is alleen niks aan als je een sociaal ventje bent, Alex speelt gewoon liever niet alleen. Als hij toch in z’n uppie met zijn speelgoed gaat spelen, dan doet hij dat nooit op zijn eigen kamer, maar in de woonkamer waar zijn vader is.

 En daarom lijkt het mij een goed idee om samen met Alex een spelletje te gaan spelen (meer dan eens hoor). Ten eerste verveelt hij zich dan niet, ten tweede is het goed voor mij en mijn band met hem.

Goed, en dan nu de uitdaging. Een spelletje vinden is voor mij als spel- en kinderleek al een behoorlijke opgave. Research op bol.com leidde tot het volgende dilemma: er zijn veel spellen voor kinderen van 3 tot 6 en van 8 tot 99 (als je 100 bent, heb je blijkbaar geen zin meer in spellen). De meeste spelletjes voor kinderen van 3 tot 6 vind ik eigenlijk te kinderachtig. Bovendien wordt Alex over een paar maanden al 7. Spelletjes voor kinderen van 8 tot 99 zijn nog net te ingewikkeld. 

Zo vond ik bijvoorbeeld “wie is de ezel?” . Erg grappig spel, maar er moet wat hoofdrekenen boven 10 toegepast kunnen worden, dus nog even  te moeilijk!

Vervolgens heb ik het eens gevraagd op twitter #durftevragen. Ik kreeg als tip de familie Poen. Google levert het volgende op: Familie Poen . Het klinkt veelbelovend, totdat ik de conclusie zie: Familie Poen kun je maar beter gauw aan de kant leggen en vervangen door een ouderwets potje pesten. Nou, een potje pesten heb ik vroeger vaak gespeeld en lijkt me zeker niet te moeilijk voor een 6-jarige. Alleen staat de naam van het spel me enorm tegen. 

Een goed alternatief is UNO . Pesten, maar dan met kaarten die er speciaal voor gemaakt zijn èn met een andere naam!

En dat gaat ‘em dus worden!

Wordt vervolgd.