Liefmoeder

 Zoals jullie weten, ben ik in de wereld van de stiefmoeders gedoken. Zo ben ik erachter gekomen dat er “stiefmoedercoaches” bestaan. Stiefvadercoaches zijn er een stuk minder. Volgens Wikipedia komt dat omdat “vrouwen meer worstelen dan mannen met hoge (onrealistische) verwachtingen en te snel in een zorgrol stappen”.

Verder heb ik geleerd dat stiefmoeder door veel mensen als een negatief woord beschouwd wordt. Dat komt vast wel door die sprookjes waarin de stiefmoeder altijd de boze stiefmoeder is.. Daarom zijn er nieuwe termen voor verzonnen; Bonusmoeder, liefmoeder, plusmoeder, tweede moeder, extra moeder, meemoeder. Wat mij opvalt is dat het woord moeder hier wel steeds in terugkomt. Terwijl dat nou precies is waar het ook lijkt mis te gaan. Stichting Stiefmoeders heeft er onderzoek naar gedaan en wat blijkt: juist stiefmoeders die zich in het begin terughoudend opstellen worden beter geaccepteerd door de stiefkinderen.

Het belangrijkste wat ik in het afgelopen jaar geleerd heb, is om vooral nog geen moeder te zijn. De opvoeding van Alex is niet mijn verantwoordelijkheid of taak. Hij heeft twee ouders die hem opvoeden. En ik moet toegeven dat het moeilijk is geweest; ik zag dingen in zijn opvoeding waar ik het niet bepaald mee eens ben.

Zo is er bijvoorbeeld altijd strijd over het avondeten. Alex eet maar erg weinig en wordt bij ieder hapje gecoacht. Vervolgens beweert hij na vijf hapjes al vol te zitten, maar moet hij er nog tien eten. Die tien worden dus tegen heug en meug naar binnen gewurgd. Over het algemeen duurt het zo ongeveer een uur voordat dit uiteindelijk voor elkaar is. In dit uur wordt zijn pa steeds gefrustreerder en gaan de hakken van Alex steeds verder in het zand. Het eten wordt ook nog eens koud en zal er zeker niet lekkerder op worden.

Ik heb een heel ander idee over het avondeten. Ik las eens: de ouders bepalen de kwaliteit, het kind de kwantiteit van het eten. Daar ben ik het mee eens. Ik denk dat het dagelijkse ritueel van niet eten Alex aandacht oplevert. Het is dan wel negatieve aandacht, maar het is wel een uur waarin zijn pa alleen maar met hem bezig is. Verder denk ik dat als hij overdag wat minder zou snoepen, hij ’s avonds best wel honger zou hebben.

Maar goed, ik ben zijn opvoeder niet en hoewel het me af en toe zwaar valt om mijn mond te houden, is het voor nu echt het beste.  Als Max en ik ooit gaan samenwonen, dan wordt het natuurlijk een ander verhaal. Maar zover is het nog niet. En tot die tijd ben ik geen bonusmoeder, geen meemoeder en geen tweede moeder.