Kinderen geen bezwaar?

Mijn vriend vroeg laatst nog eens of ik kinderen wil. In het begin van onze relatie vroeg hij dat ook. Ik heb toen heel eerlijk gezegd dat ik geen kinderwens had.

In de afgelopen jaren was ik er absoluut niet aan toe om over kinderen na te denken. Ik had geen stabiele relatie en dat vind ik de eerste en belangrijkste voorwaarde om aan kinderen te beginnen. Een kind in je eentje krijgen en opvoeden lijkt me ongelofelijk zwaar en ik heb absoluut bewondering voor vrouwen die dat voor elkaar krijgen.

Als iemand me vroeg of ik echt geen kinderen wilde, dan zei ik altijd heel stoer dat ik nog geen man was tegengekomen die zo geweldig was dat ik zijn genen absoluut wilde doorgeven.

En het laatste jaar riep ik meestal: Max heeft al een kind en daar moet hij het maar mee doen. Max zelf dacht daar ook wel zo over.. dacht ik. Een tijd geleden zei hij opeens dat hij overwoog om zich te laten steriliseren. Hij was erg zeker van zijn zaak. Vreemd genoeg was ik toen degene die zei dat hij daar wel heel goed over na moest denken. Ik was behoorlijk verrast door mijn eigen reactie, ik had verwacht dat ik zou zeggen: moet je doen, maak maar een afspraak en ik breng je wel.

We hebben het er toen uitgebreid over gehad. Hij dacht niet dat hij nog tweede kind zou willen krijgen, omdat hij de situatie met Alex al moeilijk genoeg vond. De scheiding en het feit dat hij Alex maar twee dagen per week ziet vond hij verschrikkelijk en hij wilde zoiets nooit met een tweede kind meemaken. En dus overwoog hij sterilisatie. Aan het einde van het gesprek zei hij: ik kan altijd nog wat zwemmers in laten vriezen voor het geval dat. Toen wist ik dat hij nog niet zo zeker van zijn zaak was.

Een paar weken geleden begon hij dus toch weer over kinderen. Hij zei dat hij een toekomst met mij zag en wilde weten of ik misschien toch wel kinderen zou willen krijgen.

Mijn antwoord is nog steeds nee.

Een paar van mijn vriendinnen zijn al moeder en een paar gaan het binnenkort worden. Ik vind het best leuk om met ze te praten over de kleintjes of over de zwangerschap. Ik ben ontzettend blij voor ze, omdat ze zelf zo blij zijn met het feit dat ze een kleintje hebben of krijgen. Maar ik zie mezelf gewoon (nog) niet als moeder.

En het grappige is dat zelfs (aanstaande) ouders er vaak niet van overtuigd zijn of ze het nu echt wel leuk vinden. Ze weten het meestal wel goed te verbergen of zeggen "je krijgt er zoveel voor terug" (= eigenlijk is het helemaal niet zo leuk, maar je krijgt er zoveel voor terug).

De grootste aanwijzing dat kinderen niet zo leuk zijn als iedereen doet voorkomen is voor mij toch wel de overweging die mensen maken om vroeg of laat aan kinderen te beginnen: Als je jong kinderen krijgt, ben er nog vrij jong als je er weer vanaf bent. Dan heb je nog tijd en energie om leuke dingen te gaan doen.

Of; als je nog even wacht met kinderen krijgen, kun je eerst nog leuke dingen doen/reizen/carrière maken. De overeenkomst in beide gevallen is dat leuke dingen of een carrière niet samengaan met kinderen. Kinderen nemen je hele leven over.

En daar ben ik nog niet klaar voor.