De kunst van het loslaten

Onlangs las ik het blog van een medestiefmoeder. Volgens haar profiel ging haar blog over het dagelijks leven van haar als stiefmoeder. Nadat ik de berichten gelezen had, bleek dat deze allemaal over zijn Ex gingen. En hoe vervelend die wel niet was.
Als ik deze verhalen lees of hoor, voel ik me altijd een beetje opgelucht. Ik heb gelukkig maar weinig problemen met de ex van Max. Ik vind het dan ook altijd erg verdrietig als ik verhalen hoor van medestiefmoeders die veel last hebben van de andere vrouw in het leven van hun partner.

Zoals ik al zei, ik heb maar weinig problemen met de ex van Max. En toch voelt het af en toe allemaal niet zo fijn. Al dat geld dat iedere maand overgemaakt moet worden (kan ze zelf niet gaan werken?!), andere meningen over opvoeden (hij snoept echt veel te veel!), gedoe tijdens vakanties, maar ook gewoon dat gevoel dat zij degene is met wie hij ooit gelukkig was..

Ik heb geen contact meer met mijn exen. Zodra de relatie eindigt, stop ik drastisch met ieder contact. Af en toe kom ik er nog wel eens 1 tegen op straat. Dan zeg ik hallo en loop door.
In een nostalgische bui wil ik nog wel eens een avondje ex-zoeken op facebook, maar eerlijk gezegd word ik daar meestal niet gelukkiger van. Voor mij voelt het dus ontzettend onnatuurlijk dat Max nog zo'n intensief contact heeft met zijn ex. En ja, daar heb ik al aardig wat over gepiekerd.

Om terug te komen op de verhalen van mijn collegastiefmoeder, ik herken het wel hoor, dat ellenlange piekeren over mensen met wie je op minder prettige wijze omgaat. Ik doe het zelf ook. Ik kan in mijn hoofd complete gesprekken voeren met collega's met wie ik een probleem heb, of met buren die me dwarszitten. Een mailtje of berichtje van zo iemand is dan al goed voor een uurtje extra gepieker. En dat kost ontzettend veel energie. Sinds kort probeer ik er dus anders mee om te gaan:
Loslaten! Als ik weer loop te piekeren, ga ik wandelen, hardlopen of een boek lezen. Zo houd ik mij bezig met een prettige activiteit waarbij ik geen tijd heb om te piekeren. En als ik klaar ben, ben ik meestal ook niet meer "in the mood" om weer opnieuw te beginnen met piekeren.

Dus, tegen alle stiefmoeders met lastige exen zou ik willen zeggen:
Laat het los! Sta er boven als ze echt loopt te klieren, blijf vriendelijk en respectvol. Laat het van je afglijden, visualiseer een tefalpan als dat helpt. Volg haar niet in negativiteit maar zoek je eigen manier om je positiviteit vast te houden. Of dat nu hardlopen, lezen of bergbeklimmen is. Je doet niet alleen jezelf er een groot plezier mee, maar ook je partner en je stiefkind(eren). Je geeft je partner de kans om te proberen een vriendschappelijke relatie met zijn ex te onderhouden. En geef nou toe, dat is toch ook nodig als er samen een kind opgevoed moet worden? Je stiefkind zal het als een enorme opluchting ervaren als papa en mama het samen (redelijk) goed kunnen vinden. Als ze allebei naar zijn of haar school of voetbalwedstrijd kunnen komen.

Vind je het nog steeds moeilijk om positief te blijven, bekijk het dan ook eens van haar kant:
Zij moet iedere week of ieder weekend haar kind, voor wiens welzijn en geluk zij zich het meeste verantwoordelijk voelt, achterlaten bij haar ex-partner en een vreemde. Nou heb ik zelf geen kinderen en weet ik dus niet hoe dat moederinstinct voelt, maar ik kan me voorstellen dat dat ontzettend sterke gevoelens zijn. En om dan de controle uit handen te geven, dat is vreselijk moeilijk.

Misschien noem je me nou naïef en zeg je: er zijn exen bij wie je echt niet vriendelijk kan blijven..
Ik geloof je. Maar dan moet jij "the better person" zijn. Sta erboven, dan ben je ook een stuk blijer met jezelf.

Lees ook eens: 40 ways to let go