Let the games begin!

Een paar weken geleden was ik in het weekend weer bij Max en Alex. Niet alleen was dat het weekend dat De Ex langskwam (verslag volgt nog), maar ook dat ik voor het eerst een spelletje wilde gaan spelen.

De timing was niet slecht. Het bezoek was vertrokken en Alex keek een beetje sip. Het was wel heel duidelijk dat hij het jammer vond dat zijn moeder weer vertrokken was. Goed moment om als afleiding voor te stellen een potje UNO te spelen. Max sloeg steil achterover van mijn voorstel (Note to self – vaker nieuwe dingen voorstellen). Maar beide heren zagen het wel zitten, dus we begonnen.

Liefmoeder

 Zoals jullie weten, ben ik in de wereld van de stiefmoeders gedoken. Zo ben ik erachter gekomen dat er “stiefmoedercoaches” bestaan. Stiefvadercoaches zijn er een stuk minder. Volgens Wikipedia komt dat omdat “vrouwen meer worstelen dan mannen met hoge (onrealistische) verwachtingen en te snel in een zorgrol stappen”.

Hulp nodig?!

Sinds ik begonnen ben met dit blog, struin ik het internet af naar beschikbare informatie over en voor stiefmoeders. Ik heb heel wat nieuwe dingen geleerd; zo is er een stichting Stiefmoeders Nederland, een forum voor en door stiefmoeders en een bataljon aan stiefmoedercoaches die ten strijde trekken tegen de negatieve ervaringen van stiefmoeders.

Best fijn om te weten dat er zoveel informatie en eventuele hulp beschikbaar is.
Aan de andere kant word ik er best bang van! Hoe erg moet het wel niet zijn om stiefmoeder te zijn, als je er zoveel hulp bij nodig hebt?!

Kinderen geen bezwaar?

Mijn vriend vroeg laatst nog eens of ik kinderen wil. In het begin van onze relatie vroeg hij dat ook. Ik heb toen heel eerlijk gezegd dat ik geen kinderwens had.

In de afgelopen jaren was ik er absoluut niet aan toe om over kinderen na te denken. Ik had geen stabiele relatie en dat vind ik de eerste en belangrijkste voorwaarde om aan kinderen te beginnen. Een kind in je eentje krijgen en opvoeden lijkt me ongelofelijk zwaar en ik heb absoluut bewondering voor vrouwen die dat voor elkaar krijgen.

Als iemand me vroeg of ik echt geen kinderen wilde, dan zei ik altijd heel stoer dat ik nog geen man was tegengekomen die zo geweldig was dat ik zijn genen absoluut wilde doorgeven.

Ik verveel me!

Vorige week schreef ik over de uitdaging om een spelletje met Alex te gaan spelen.

Voordat ik vertel hoe het met de uitdaging staat, zal ik eerst uitleggen waarom ik juist deze opdracht gekozen heb.

Een paar weken geleden was ik in het weekend bij Max en Alex. Het was zondagmorgen en we hingen knus met ontbijt en een kop thee met elkaar op de bank. Tv stond aan, maar was niet bijzonder interessant. – Hier kan ik natuurlijk een flinke discussie starten over de opvoedkundige verantwoordelijkheid van ontbijten voor de tv in plaats van aan tafel, of over het aanzetten van de tv zo vroeg op een dag. Maar dat doe ik niet. Ik zet zelf de tv ook aan als ik ontbijt.. En bovendien ga ik niet over de opvoeding van deze kleine man! –  Weer ontopic; Alex had net zijn ontbijt op en begon ontzettend te hangen. Achterover over de leuning, dan weer languit liggend op de bank of hangend tegen zijn pa. Hij deed alsof hij ging slapen en begon vervolgens te zeuren dat dat niet lukte. Nee tuurlijk niet, hij kwam net uit bed!

De ex-factor

Als je een relatie hebt met een man met een kind, krijg je er ook nog een derde persoon erbij: de ex.

Ik ben nooit vrienden gebleven met exen. De keer dat dat wel geprobeerd werd, was altijd omdat een van ons twee hoopte dat het weer goed zou komen.  En na de laatste rampzalige sex-met-ex werd mij maar weer al te duidelijk waarom ik nooit vrienden bleef met exen.

Mijn ritueel na verbroken relaties heeft zich dus al snel gevormd: Nummer wissen uit de telefoon, blokkeren op facebook en twitter en sms’jes en e-mails wissen (veel vroeger, toen ik nog op school zat en voor het tijdperk van de mobiele telefoon, was dat het verscheuren of verbranden van briefjes en kaarten.

Alle begin...

Als je mijn eerste blogpost op 1 januari gelezen hebt, dan weet je dat ik mezelf een ambitieus doel gesteld heb voor 2012. Ik word stiefmoeder. Voor sommigen een makkie, voor mij niet zo vanzelfsprekend.

Toen ik mijn vriend net had leren kennen, werd ik door vriendinnen voor gek verklaard.
Een man met kind? Zou je daar nu wel aan beginnen?
Een man met een kind! Degene die het hardst roept dat ze die niet wil, krijgt hem uiteindelijk.

Daar ben ik dan

Jarenlang verkondig ik het al aan iedereen die het wil horen: ik hoef geen kinderen.

En dat is nog maar de gekuiste versie. Als ik op dreef raak, vertel ik hele verhalen over mijn observaties van het ouderschap:

Over het een verwoestend effect op je lijf. De meeste moeders die ik zie, hebben hun buik niet meer onder controle. Per kind krijg je een extra wal onder je ogen.

Over het verwoestend effect op je carrière. Moeders die nog 2 hooguit 3 dagen een flauw administratief baantje hebben. Enige ambitie om hogerop te komen verdwijnt omgekeerd evenredig aan het groeiend aantal verhalen over de kinderen.