Gefeliciteerd, het is een jongen…….. hij is 6

Ik heb zo die leeftijd dat vriendinnen allemaal kinderen beginnen te krijgen. Het begint allemaal met een wens of een tikkende klok. Van sommige vriendinnen wist ik dat ze gingen “proberen”, van sommigen vermoedde ik het al. Met een beetje geluk lukt het dan binnen een paar maanden. In een paar gevallen helaas ook niet.

Als het dan gelukt is en de aanstaande moeder heeft het heuglijke nieuws met iedereen gedeeld, volgt een periode vol verwachting (pun intended). De mama-to-be leest de aanbevolen boeken en bereidt zich voor op de komende maanden en op de bevalling. Oei ik groei wordt ook alvast in huis gehaald om zich op het eerste jaar voor te bereiden. Met vriendinnen, collega’s en mede-zwangeren wordt uitgebreid besproken wat er komen gaat. Ik ben inmiddels dus ook goed op de hoogte van “what to expect when you’re expecting”.

En na 9 maanden maakt dan een klein hulpeloos nieuw persoontje zijn of haar opwachting. Papa en mama zijn (meestal) tot in de puntjes voorbereid. Alles ligt klaar, het kamertje is ingericht, de kledingkast ligt vol, de lades van de commode zijn volgepropt met de goede maat luiers. De luieremmer staat klaar, hulp staat paraat, de kinderopvang is geregeld, er is een kinderwagen en een autozitje. Goede voorbereiding is het halve werk. En dan nog veroorzaakt dit kleine wezentje een enorme impact.

Ik ging in zes weken van overtuigd single met twee katten naar stiefmoeder van een jochie van 6. 

BAM. Gefeliciteerd mevrouw, het is een jongen. Hij is 6.

En ja, ik heb de bevalling en de gebroken nachten overgeslagen. Nee, ik ben niet de fulltime opvoeder. Maar zo zonder enige voorbereiding of opgedane ervaring met leenkindjes, is het toch een hele uitdaging!