Kinderen en puppy's

In mijn vorige bericht maakte ik al kort de vergelijking tussen dieren en kinderen opvoeden. Als niet-ouder kan ik nog wel met een grijns zeggen dat het bijna hetzelfde is, maar ik realiseer me heus wel dat er bij kinderen iets meer bij komt kijken.

Toch ga ik nog even verder met de vergelijking.. In de afgelopen jaren heb ik me er regelmatig op betrapt dat ik tegen kinderen hetzelfde praat als tegen mijn katten. Dierenbezitters weten nu denk ik wel wat ik bedoel.

Dit weekend was ik bij mijn zus, die sinds kort de schattigste puppy heeft. Het beestje voelde zich bij mij meteen op zijn gemak. Nou is het ook wel een erg enthousiast en aanhankelijk hondje, maar toch. De hele middag heeft hij bij me liggen spelen of liggen slapen. En dat effect heb ik op alle dieren. Huisdieren van vrienden en vriendinnen vinden me allemaal heel aardig. De dierenarts nodigde me een tijd geleden zelfs uit om in de praktijk te komen werken omdat ik zo’n rustgevend effect had op mijn kat die – volledig bij kennis - een enge behandeling moest ondergaan. Blijkbaar worden huisdiereigenaren normaal gesproken bij ingrepen direct de behandelkamer uitgestuurd omdat zij hun dier alleen maar zenuwachtiger maken.

Toen ik zondagmiddag naar huis reed, na een avond met mijn twee mannen doorgebracht te hebben, bedacht ik hoe fijn het wel niet zou zijn als kinderen mij net zo leuk zouden vinden als al die dieren. En ik realiseerde mij dat het aan mij ligt.
Ik vind dieren ontzettend leuk en dat straal ik dan ook uit. Met kinderen heb ik dat gevoel nooit gehad, en ook dat straal ik uit. Kinderen voelen dat aan.

Gelukkig merkte ik dit weekend dat mijn houding wel al veranderd moet zijn. Want Alex riep zaterdagavond opeens: Papa, Evi is lief! En toen kreeg ik een enorme knuffel.