Ruzie

Ook al ben ik erg vrolijk,  ik heb toch wel eens ruzie met mijn vriend.

Ik ben niet zo goed in ruzie maken. Ik kom uit een gezin waarin boos zijn gelijk stond aan zwijgen. En als er dan een weekje of wat gezwegen was, werd er gedaan alsof er niks gebeurd was. Helaas loste dat nooit iets op.

Ik probeer nu om zoveel mogelijk uit te spreken als mij iets dwarszit, in plaats van te zwijgen. Ik ben zelfs een beetje allergisch voor “the silent treatment”.
Maar ik zeg “ik probeer”, want stiekem vind ik het doodeng om ruzie te maken, om op tenen te trappen, om te zeggen dat ik het er niet mee eens ben. Cursus assertiviteit, anyone?

 Maar langzaamaan begin ik te leren dat een ruzie niet het einde van de wereld is, of in dit geval het einde van een relatie.
Afgelopen week was er weer zo’n leermoment. Ik zat ergens mee, maar was een beetje bang dit met Max te bespreken. Want het ging over Alex. En zodra het over Alex gaat, heeft Max nogal eens de neiging om dicht te klappen en zich terug te trekken. Wat dan weer erg veel lijkt op de silent treatment van vroeger. En toen heeft het flink gedonderd.
Zo erg zelfs, dat we het niet in een keer uitgepraat kregen.

We hebben een paar dagen af moeten koelen. Gelukkig heb ik een paar ontzettend lieve vriendinnen bij wie ik in die dagen mijn hart mocht uitstorten. En ik was echt bang dat dit het einde van mij en Max zou gaan worden.

Gelukkig heeft het afkoelen wel gewerkt. We waren na een  paar dagen allebei in staat om elkaars standpunt te begrijpen, sorry te zeggen voor de dingen die in boosheid gezegd waren, en afspraken te maken die in het midden van beide standpunten uitkomen.

Ik heb dus geleerd. Ben ik nu een expert? Zeker niet. Durf ik toch een tip te geven? Ja:

Spreek zo snel mogelijk uit wat je dwarszit, in plaats van alle kleine ergernissen te verzamelen en weg te stoppen. Want anders komen die er op een gegeven moment in één keer tegelijk uit, en is de ruzie veel groter dan nodig is.